lacrymae, quae a grauissimis sacerdotibus, illustrissimis cardinalibus, &
ab ipso summo pontifice vberes sunt profusae: quae manifeste testaban-
tur, quanta laetitia, animorumque alacritate omnes, qui aderant, felices
nuntios de Christianae reipublicae propagatione exciperent, quantaque
charitate nouos Christi alumnos complecterentur. Ea absoluta oratione,
quidam dignitate insignis vir responsum nomine summi pontificis red
dens, aliam etiam breuiorem cum summa grauitate habuit, afferens, sum
mum pontificem uehementissime cum nostro aduentu laetari, & commemo
ratos reges, dynastasque Christiano gregi adiunctos, nosque, & Iaponenses
omnes, qui Christo nomen dederant, in suam fidem, tutelamque reci-
pere, semperque Iaponicas res in posterum sibi curae esse futuras, nec
vnquam in eis ornandis, & amplificandis operam, diligentiamque suam
desiderandum. Tunc nos ad solium summi pontificis accedentes, rur-
sus pedes sumus osculati, & ab illustrissimis cardinalibus circumstan
tibus humaissime excepti, & prae amoris significatione, velut in inti
mis visceribus reconditi. His actis recipiens se summus pontifex, nouo
alio honore nos dignatus est: voluit enim, vt Mancius, & ego vestis e-
ius sacrae posteriorem laciniam manu tenentes, ipsum comitaremur,
quod imperatorum legatis, qui caeteris dignitate praestant, concedi so
let. Postquam summus pontifex in domicilium se recepit, ab eius nepote il
lustrissimo cardinale sancti Xisti, praesentibus cardinale Vastauillano, &
Iacopo Boncompagno Sorae duce, eius fratribus patruelibus ad con-
uiuium inuitati sumus. De cuius conuiuij magnificentia, & apparatu,
non est quod dicam, cum id superius a me dictis de vsu Euuropeorum
principum in conuiuijs ineundis, & aliquibus sigillatim a me propo-
sitis, facile possit intellegi. Omnia namque siue ad varietatem epularum,
siue ad suppellectilis pretium pertinentia, regiam magnificentiam adae
quabant. Post conuiuium, rursus summus pontifex ad priuatum con-
gressum, colloquiumque nos vocauit, in quo quam humaniter, affabi-
literque nos habuerit, verbis explicare vix possum: vos ipsi, ex specie
amantissimi patris erga charissimos filios id coniectare potestis. Et sa
ne charitatem summi pontificis erga nos considerantes, eamque cum
ipsius amplissima maiestate conferente, facile assecuti sumus, altitudi-
nem, atque amplitudinem illam non humanis viribus obtentam, sed / diui-
auditorumque commotione eam protulerit, testes fuerunt lacrymae, quae a gravissimis sacerdotibus, illustrissimis cardinalibus, & ab ipso summo pontifice uberes sunt profusae: quae manifeste testabantur, quanta laetitia, animorumque alacritate omnes, qui aderant, felices nuntios de Christianae reipublicae propagatione exciperent, quantaque charitate novos Christi alumnos complecterentur. Ea absoluta oratione, quidam dignitate insignis vir responsum nomine summi pontificis reddens, aliam etiam breviorem cum summa gravitate habuit, afferens, summum pontificem vehementissime cum nostro adventu laetari, & commemoratos reges, dynastasque Christiano gregi adjunctos, nosque, & Japonenses omnes, qui Christo nomen dederant, in suam fidem, tutelamque recipere, semperque Japonicas res in posterum sibi curae esse futuras, nec unquam in eis ornandis, & amplificandis operam, diligentiamque suam desiderandum. Tunc nos ad solium summi pontificis accedentes, rursus pedes sumus osculati, & ab illustrissimis cardinalibus circumstantibus humaissime excepti, & prae amoris significatione, velut in intimis visceribus reconditi. His actis recipiens se summus pontifex, novo alio honore nos dignatus est: voluit enim, ut Mancius, & ego vestis ejus sacrae posteriorem laciniam manu tenentes, ipsum comitaremur, quod imperatorum legatis, qui caeteris dignitate praestant, concedi solet. Postquam summus pontifex in domicilium se recepit, ab ejus nepote illustrissimo cardinale sancti Xisti, praesentibus cardinale Vastauillano, & Jacopo Boncompagno Sorae duce, ejus fratribus patruelibus ad convivium invitati sumus. De cujus convivii magnificentia, & apparatu, non est quod dicam, cum id superius a me dictis de usu Euuropeorum principum in conviviis ineundis, & aliquibus sigillatim a me propositis, facile possit intellegi. Omnia namque sive ad varietatem epularum, sive ad suppellectilis pretium pertinentia, regiam magnificentiam adaequabant. Post convivium, rursus summus pontifex ad privatum congressum, colloquiumque nos vocavit, in quo quam humaniter, affabiliterque nos habuerit, verbis explicare vix possum: vos ipsi, ex specie amantissimi patris erga charissimos filios id conjectare potestis. Et sane charitatem summi pontificis erga nos considerantes, eamque cum ipsius amplissima majestate conferente, facile assecuti sumus, altitudinem, atque amplitudinem illam non humanis viribus obtentam, sed divinitus
0 件のコメント:
コメントを投稿